Een jaar lang hielden George en Mieke Nelson als pleeggezin bij zich. De eerst nogal wilde en enthousiaste pup transformeerde naar een brave en leergierige hond.
Een jaar lang pleeggezin zijn van een geleidehond in opleiding, dat is geen impulsieve beslissing. Hoe zijn jullie op het idee gekomen?
Mieke: “Lang geleden heb ik zelf een accident gehad waarbij ik het zicht uit één van mijn ogen verloor. Het kwijtspelen van je zicht is niet niks, sindsdien heb ik natuurlijk veel meer aandacht voor mensen met een visuele beperking. Omdat we zelf altijd een hond hadden, speelden we dus een tijdje met het idee. En nadat we reclame hoorde op radio en televisie, namen we dan ook de beslissing om het te doen.”
Hoe verliep jullie aanvraag vervolgens?
Mieke: “Na een infosessie en een bezoek van de puppyinstructeur, waren we goedgekeurd als pleeggezin. Eerst zouden we in februari 2022 een pup krijgen, maar dat werd vervroeg naar november. Onze pup was toen als 4,5 maand oud en werd verplaatst uit zijn eerste pleeggezin. Het was precies een raket die binnen kwam. Zo wild en enthousiast. Hij kende alleen zijn bench en was zindelijk. Onze puppyinstructeur zei dat we best niet te veel bevelen gaven op het begin en overvloedige prikkels moesten vermijden. En ze had gelijk, na anderhalve week ging het al stukken beter. Met de nodige regelmaat en structuur werd het op verloop van tijd een hele brave en leergierige hond”.
En dan hét moment waarom veel mensen het liever niet doen, de puppy afgeven.
George: “Wij hebben vanaf het begin af aan het doel altijd voor ogen gehouden, wij zagen de hond graag maar wisten heel goed wat zijn opdracht was. Tegen onze kleinkinderen zeiden we, Nelson volgt bij ons de lagere school en het middelbaar, daarna gaat hij naar de universiteit. De kleinkinderen konden dat daarom heel goed begrijpen. Ze namen zonder tranen afscheid van hun kameraad. Het grappige was dat toen we Nelson naar het centrum brachten voor zijn opleiding, trainer Patrick de deur open deed en toevallig zei ‘welkom op de universiteit’. Mieke en ik lachen daar nu nog soms mee.”
Hoe doet Nelson het nu, weten jullie dat?
George: “Trainer Patrick houdt ons goed op de hoogte. Laatst kregen we een filmpje door van Patrick en Nelson terwijl ze een oefening aan het doen waren. Wij stonden daar echt perplex van, wat ze die honden allemaal aangeleerd krijgen! Uit eigen beweging stopte Nelson voor een obstakel, hij zocht de boord van de stoep en was totaal niet afgeleid door een duif dicht bij hem, terwijl hij daar hier soms wel eens zot van kon worden. Hij zag er ontzettend gefocust uit, wij hopen natuurlijk dat hij zal slagen. We wachten vol spanning op de volgende update van Patrick.”
Welke advies willen jullie meegeven aan nieuwe pleeggezinnen?
Mieke: “Altijd het doel voor ogen houden; je gaat er iemand mee helpen. En je moet voornemen om de hond voorrang te geven gedurende een jaar. Wij gaan jaarlijks met de mobilhome naar Italië, het jaar dat Nelson er was bleven we dichter bij huis en gingen we naar Nederland of België. De hond kreeg dat jaar onze prioriteit. ”
Hoe kijken jullie terug naar de periode?
George: “We worden er nu nog over aangesproken! Zo ging ik met Nelson naar een kleuterschool om te vertellen over de dopjesactie. Die kinderen waren helemaal verkocht aan het verhaal en gingen thuis volop dopjes sparen. Wij krijgen nu nog zakken vol dopjes met mensen die ons herinneren als het koppel met die pup die in opleiding is om blindengeleidehond te worden. Het was een mooie periode en we zijn uiteraard heel benieuwd naar het eindresultaat.”
Inmiddels is Nelson afgestudeerd als geleidehond en vormt hij samen met geleidehondgebruikster Emmy een team.
