In 2020 begon het gezin Veughs – de Wilde aan hun avontuur als pleeggezin. Ondertussen zijn we 3 jaar verder en heeft het gezin, na Elbi en Yello, net hun derde pupje gekregen genaamd Ianco.
Moeder en dochter, samen hebben jullie zich op korte tijd volledig gestort op het werk als pleeggezin. Hoe begon het allemaal?
Janne: “Geluk bij een ongeluk. Omdat ik een chronische aandoening heb, zit ik deeltijds thuis. Ook mama werkt al een paar jaar niet. Wij zijn dus veel thuis en waren op zoek naar een nuttige tijdsbesteding. Iets om handen hebben. Toen we tijdens corona een oproep op Facebook zagen, hebben we de knoop doorgehakt. Na een infosessie en een huisbezoek, werden we goedgekeurd. Na een tijd kwam labradoodle Elbi onze richting uit.”
Zelf hebben jullie ook een huishond, jullie zijn dus niet aan jullie proefstuk toe.
Moeder An: “Keira, een zwarte labrador, is inderdaad onze huishond. Mijn andere dochter heeft autisme en daarom namen we 4 jaar geleden Keira in huis. Toch hebben we vanaf het begin toen Elbi kwam vaak gedacht, als we dat nu hadden geweten met Keira. We hebben zoveel geleerd op vlak van honden socialiseren en trainen. We krijgen via de puppyinstructeur tips die we makkelijk kunnen toepassen als het eens wat moeilijker gaat. Maar één ding zeker; iedere hond heeft zijn eigen karakter.”
Hoe verschilden jullie pups van elkaar?
Janne: “Elbi, onze blonde labradoodle teef was bijvoorbeeld net wat gereserveerder om te knuffelen. Yello, de zwarte labrador reu, kon er dan weer niet genoeg van krijgen. En Ianko is dan weer energieker en heviger. En zo is iedere pup een nieuwe verrassing.”
Ianko is jullie derde pup, is de rest geslaagd als geleidehond?
Janne: “Elbi begon aan haar opleiding bij BCG en deed dat op het begin echt uitstekend. Toen ze bezig waren met de matching, werd ze dan toch afgekeurd. Plots had ze door dat haar nieuwe baasje niets zag en begon ze gewoon haar goesting te doen. Ze was nogal eigenwijs. Elbi is geadopteerd door een ergotherapeute en werkt als gezelschapshond in een woonzorgcentrum. Dat is echt iets voor haar, ze hoeft niet te presteren. Yello hebben we nog maar net binnen gebracht, dus dat proces volgen we nu in spanning op. Maar dat was echt een zalige hond om als pleeggezin op te voeden.”
Een paar weken hadden jullie zelfs 2 pups in huis. Hoe kwam dit?
Janne: ”Ianko is eigenlijk het zoontje van een zus van Elbi. Wij hadden altijd gezegd toen de zus moederhond werd, dat wij daar een pupje van wouden. En toen de pups geboren werden en ze op dat moment ook pleeggezinnen zochten, hebben wij er een korte periode 2 gehad. Ianko kon zijn energie kwijt op Yello. Die 2 konden heel erg hevig spelen met elkaar. Na Yello zijn vertrek, was hij een beetje verloren. Hij zoekt wat meer aandacht bij ons en de andere hond Keira. Maar dat lost zich wel op.”
Vaak denken mensen dat pleeggezin worden echt iets is voor hondenliefhebbers. Maar dat was bij jullie niet zo.
Moeder An: “Ik moest nooit iets van honden hebben, mijn man had vroeger bij zijn familie altijd honden thuis en dat vond ik dan echt niet leuk als we er waren. Toen we Elbi binnenbrachten bij BCG voor haar opleiding, heb ik het hele weekend gehuild. Mijn man zei toen ‘zie ze daar nu zitten’, hij lacht er nog altijd mee. Zo zie je maar, het kan verkeren. Ondertussen vind ik het zo een verrijking.”
En nu ben je een echte ambassadeur.
Moeder An: “Het is zo fijn om dit samen met mijn dochter te doen. Je steekt er misschien veel tijd in, maar krijgt er ook zoveel voor terug. Janne maakte een heel schoolwerk rond ons werk als pleeggezin en interviewde hiervoor een geleidehondgebruiker. Dat was zo mooi en maakte voor ons de cirkel rond. Wij beseffen nu ook veel meer hoe weinig alles in aangepast voor mensen met een visuele beperking, maar bijvoorbeeld ook voor mensen met rolstoel. Er is nog veel werk aan de winkel en als wij daarbij onze steen kunnen bijdragen, doen we dat met veel plezier.”
